ابتدایی ترین مسئله در سایکلوتوریسم یا سفر با دوچرخه تشکیل تیم هم رکاب می باشد که البته کاری بسیار دشوار است اما باعث برطرف شدن بسیاری از مشکلات روحی حین سفر خواهد شد. هنگامیکه رکابزن در میان جمعی با هدف مشترک قرار می گیرد ناخود آگاه از جمع انرژی گرفته و افکار و انرژیهای منفی را از خود دور می گرداند و بدین ترتیب از یأس و ذهنیتهای نابود کننده و زجر آور دور می گردد.
فعالیت تیمی مزایای دیگری هم دارد از جمله ایجاد حس همکاری، داشتن پشتیبانی جهت رفع مشکلات سفر و عدم ترس از تنهایی و خطرات که کلیه این مسائل باعث آرامش بیشتر و روحیه افزونتر رکابزن می گردد، اما از آنجایی که بیشتر سفرهای طولانی مدت با دوچرخه بصورت تک نفره انجام می گیرد لذا نگاهی دقیق به مشکلات روانی در گروههای کوچک یا مسافزتهای تک نفره خواهیم انداخت.
ترس را به عنوان اولین عامل بررسی می کنیم زیرا فلج کننده ترین عامل روانی در سفر می باشد. این مسئله بیشتر در سفرهای انفرادی و یا گروههای کوچک اتفاق می افتد مخصوصا اگر عوامل تشدید کننده ی آن وجود داشته باشد. عامل ایجاد ترس می تواند ناآشنایی با فرهنگ و زبان ساکنین منطقه٬ تاریکی٬ صدای حیوانات٬ توهمات فردی٬ موقعیتهای خطرناک٬ حوادث٬ شرایط بد محیطی٬ احساس عدم توانایی و جا ماندن و دلایلی از این دست است.
بهترین عامل کنترل کننده ترس سفر گروهی و داشتن حداقل یک همرکاب دارای شخصیت قوی می باشد. همچنین عدم تمرکز روی عامل ترس٬ ایجاد فضای شاد و عاقلانه با توهمات و شرایط مواجه شدن می باشد. تنفس عمیق و آرام و تصور خارج نمودن اضطراب از راه بازدم همچنین نوشیدن آب و نوشیدنیهای خنک٬ یادآوری خاطرات خوش گذشته و همصحبتی گروهی نیز عوامل مهمی برای کنترل این مسئله می باشد. در ضمن از پذیرفتن افراد ضغیف النفس و ترسو و همچنین ترانسهای افزاینده روانی (( افرادی با جملات شبیه: من میدونم کارمون تمومه٬ من از اول گفتم٬ تقصیر تو بود٬ حالا چی میشه؟ و ... )) در گروه خودداری کنید.
شخصا به عنوان راه حل نهایی در مواقع خطر و زمانیکه هیچ راه فراری نیست و اضطراب در حال فلج نمودن ذهن و اعضای بدنم می باشد (( روی مرگ )) تمرکز می کنم و اینکه در بدترین حالت خواهم مرد پس بهتر است تلاشم را بکنم و بمیرم اگر قرار است بمیرم و به اینصورت دوباره انرژی می گیرم اما اینرا به شما توصیه نمیکنم.
ادامه دارد...